Bijkomgezinnen
Ze plaatst haar hand op mijn bovenbeen, kijkt me indringend aan en zegt: ‘Het is goed dat je hier bent, Anne. Je bent hier welkom.’ In mij schreeuwt er van alles, maar ik voel dat ik er ben. Dat ik daar op een stoel zit, naast haar, iemand die me met een glimlach aankijkt en dat blijft doen, zelfs terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Iemand die niet wegkijkt, maar ziet, zodat ik gezien word. Het mag, het mag, het mag, het mag – dat is het bandje dat ik in mijn hoofd op repeat afspeel, tegenover de boze stemmen die me verder weg van hier willen hebben. Ik ben er, ik ben daar met alles wat ik ben, met al mijn verdriet, boosheid, strenge oordelen maar ook met een steeds meer ontluikende kinderlijke vrolijkheid. Ik ben er en welkom.
een broekzak waar ik aandachtig opgevouwen het liefst eindeloos in verblijf
Tribes
In de recente aflevering van ‘Zomergasten’ benadrukte traumaspecialist Bessel van der Kolk hoe belangrijk het voor ons als mensen is om onderdeel van een tribe te zijn. Wanneer iemand een traumatische gebeurtenis doormaakt kan die persoon daar veel beter van herstellen als die gezien en opgevangen wordt. Bessel van der Kolk laat in ‘Zomergasten’ aan de hand van verschillende videofragmenten zien wat de waarde is van een gevoel van gemeenschap, van samen dragen, in de vorm van samen dansen, zingen, koken, muziek maken, kunst maken, bewegen, zijn. Samenzijn. Maar wat als iemand geen gemeenschap heeft of niet weet hoe die zich daartoe kan verhouden? Wanneer iemand langdurig in de kou heeft gestaan, kan die persoon zich leeg voelen met een gebrek aan hechte verbindingen.
Die mensen gun ik een plek om te oefenen met het voelen en ervaren van de warmte van een gemeenschap(je). Een plek waar ze naartoe kunnen gaan om onderdeel te zijn van een geheel. Een plek speciaal voor mensen die nog niet weten en/of durven te voelen hoe ze tot een tribe kunnen behoren. Voor die mensen zijn er vaak wel plekken in de geestelijke gezondheidszorg, maar ik zoek iets wat meer raakt aan ‘gewoon menszijn’. Niet een plek waar voor die mensen moet worden gezórgd, maar waar wel op ze wordt gelet. Met elkaar, voor elkaar, gewoon mens kunnen zijn. Met elkaar meestromen.
Meedraaien
In mijn eigen zoektocht naar meer warmte droomde ik van af en toe mee mogen bewegen met het dagelijkse leven van een ander huishouden, van een vijfkoppig gezin tot een ouder echtpaar van wie de kinderen allang zijn uitgevlogen. Mensen die graag iemand over de vloer hebben om naar om te kijken, om geregeld welkom te heten in hun leven.
Naar die plekken en mogelijkheden heb ik gezocht, maar ik heb niets gevonden. Ik stuitte enkel op beschermd of begeleid woonprojecten, maar ik zocht geen plek om te wonen. Het ging mij om af en toe even mee te bewegen met andere mensen. Een minigemeenschap, een buddy-systeempje… De taal is nog niet waar ik ben, maar wat het meest dichtbij komt naar mijn gevoel: een bijkomgezin. Gewoon even meedraaien, mogen voelen hoe het is om ergens onderdeel van te zijn zonder de lading van het eigen systeem. Puur menselijk contact zoals we het in de maatschappij helaas niet meer zo goed kennen. Iets om aan elkaar te geven, voor elkaar er te zijn, al is het maar even.
Bijkomgezin
In mijn zoektocht naar een warm bad kwam ik uiteindelijk uit bij een fijne bijkomplek in de ggz, maar dat is niet voor iedereen een plek. Ik zou het zo mooi vinden als meer mensen die op zoek zijn naar een tijdelijk warm bad ergens terecht kunnen. En dan niet altijd alleen maar in de gezondheidszorg. Daarom ben ik voorzichtig aan het nadenken over het starten van een project voor ‘bijkomgezinnen’. Ik zie een online platform voor me waar gezinnen, stellen of alleenstaanden zich aan kunnen melden om af en toe iemand in hun huishouden te ontvangen. Mensen die op zoek zijn naar een ‘bijkomgezin’ kunnen zich op datzelfde platform aanmelden en zo met een gezin/huishouden in contact komen. Om vervolgens met elkaar uit te zoeken of het klikt en met elkaar afspraken te maken over hoe het ‘bijkomen’ eruit zou kunnen zien. Een soort marktplaats, maar dan voor fijn menselijk contact.
Ik kan dit me goed voorstellen, juist los van de GGZ. Laatst las ik iets wat misschien raakt aan je idee, dit is in Groningen: https://stichtingsedna.nl/meer-over-de-herstelacademie/
Het is in Groningen. Wie weet het onderzoeken waard en anders kan je er wellicht wat inspiratie uit halen!