Het ging eigenlijk altijd al over contact. Daar kom ik na al die jaren hulpverlening, vertaald in talloze DSM-classificaties en behandelingen, achter. Mijn behoefte aan nabij contact was groots, leek bijna onmogelijk, werd als idealistisch bestempeld en toegeschreven aan psychiatrische aandoeningen. Daarmee werd voorbijgegaan aan hoe die behoefte bij mij hoorde, onderdeel van mij was, veel meer dan een ‘ziektesymptoom’ dat bestreden moest worden. De behoefte moest niet weg, maar ingewilligd worden. Er was alleen niemand die dat aandurfde. En het paste al helemaal niet in een ‘evidence based treatment’.

Lees verder op psychosenet.nl.